Το τριγωνικό τμήμα που καταλαμβάνει το χώρο από τη γωνία της στέγης μέχρι το επιστύλιο στους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Συνήθως έφερε γλυπτό διάκοσμο, ο οποίος ονομαζόταν και «εναέτιος» (συχνά  απαντά ο όρος «εναέτια γλυπτά» σε αρχαιολογικά κείμενα).