Διαχρονικό σύμβολο των Δελφών, ο Ηνίοχος από χαλκό, είναι έργο του 5ου αι. π.Χ. (480 – 470 π.Χ.)  και εκτίθεται στην τελευταία αίθουσα του μουσείου μαζί με τα σπαράγματα του άρματος που οδηγούσε. Το άγαλμα ήταν στημένο στον αρχαιολογικό χώρο ως ανάμνηση της νίκης στα Πύθια του τυράννου της  Σικελίας, Πολύζαλου. Καταστράφηκε από το σεισμό του 374 π.Χ. και αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της γαλλικής ανασκαφής το 1896. Αποτελούσε μέρος μίας σύνθεσης που παρίστανε τέθριππο άρμα, άρμα δηλαδή που έσερναν τέσσερα άλογα, ενώ έχει θεωρηθεί ότι τα ηνία δεξιά και αριστερά κρατούσαν δύο νεαρά αγόρια. Πιστεύεται ότι είναι έργο μεγάλου χαλκοπλάστη των αρχών του 5ου αιώνα, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει με μοναδική πιστότητα το βλέμμα του αγέρωχου νικητή, καθώς και τη μυολογία του σώματος. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει σωθεί το όνομα του, έχει  υποστηριχθεί ότι ενδεχομένως ήταν ο Πυθαγόρας από τη Σάμο, ο οποίος την εποχή που φτιάχθηκε το άγαλμα ήταν εξόριστος στη Σικελία. Ο ηνίοχος φορά ένα μακρύ ένδυμα, τον ηνιοχικό χιτώνα, το κάτω μέρος του οποίου θυμίζει δωρικό κίονα. Το γεμάτο ένταση χέρι που κρατά τα ηνία και τα γυμνά πόδια με τα υπέροχα ακροδάκτυλα είναι άξια θαυμασμού για την υψηλή δεξιότητα του καλλιτέχνη. Ο επισκέπτης του μουσείου απολαμβάνει σήμερα στην υψηλή καλλιτεχνική αξία του γλυπτού και παράλληλα ανιχνεύει την σπάνια πνευματικότητα της μορφής του νέου αθλητή, την οποία κατάφερε να αποδώσει ο γλύπτης.