Στην αίθουσα αυτή εκτίθενται τα πιο εμβληματικά έργα των Δελφών που χρονολογούνται στον 4ο και 3ο π.Χ. αιώνα και μαρτυρούν την μεγάλη σημασία του μαντείου την εποχή εκείνη. Ο μαρμάρινος ακάνθινος κίονας με χορεύτριες, φέρει στην κορυφή του τρεις νεαρές χορεύτριες. Φορούν κοντό διάφανο χιτώνα με λεπτές πτυχώσεις, που αφήνει να διαγράφεται ελεύθερα η χυμώδης σάρκα τους. Έχουν υψωμένο το δεξί χέρι και φορούν στο κεφάλι κάλαθο. Tο ύψος τους ξεπερνά τα 2 μ., ενώ το αρχικό ύψος του κίονα ήταν 11 μ. περίπου. Σύμφωνα με νεότερη πρόταση, την σύνθεση επέστεφε ο μαρμάρινος ομφαλός, ο οποίος εκτίθεται πλέον μαζί με τον κίονα με τις χορεύτριες. Σύμφωνα με δυο ενεπίγραφα θραύσματα της βάσης του, είναι αθηναϊκό ανάθημα πιθανώς της δεκαετίας 332-322 π.Χ.

Ο μαρμάρινος ομφαλός βρέθηκε μπροστά στον ναό του Απόλλωνα. Είναι έργο της ελληνιστικής ή πρώιμης ρωμαϊκής περιόδου (β’ μισό 4ου αι. π.Χ – 1ος αι. μ.Χ. αποτελεί όμως ένα ακριβές αντίγραφο του πρώτου εκείνου ομφαλού, που ήταν πιθανώς στημένος στο άδυτο του ναού, δίπλα στα μαντικά σύμβολα, τον τρίποδα και την ιερή δάφνη. Είναι καλυμμένος με τον αγρηνόν, ένα δικτυωτό πλέγμα από χοντρό μαλλί, που στον παλαιότερο ομφαλό στα σημεία των κόμπων έφερε και διακόσμηση από πολύτιμους λίθους σε σχήμα γοργονείων. O ομφαλός θεωρείτο στα κλασικά χρόνια (5ος – 4ος αι. π.Χ.) ως το κέντρο του σύμπαντος. Ο σχετικός μύθος λέει πως ο Δίας, θέλοντας να μάθει το κέντρο του κόσμου, έστειλε δυο αετούς να πετάξουν από αντίθετες κατευθύνσεις. Ο ομφαλός ήταν το σημείο, όπου συναντήθηκαν οι δύο αετοί του Δία.

Σημαντικό εύρημα των ανασκαφών στους Δελφούς είναι ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων, ανάθημα του Δαόχου Β΄. Ο Δάοχος Β΄ ήταν τετράρχης, δηλαδή πολιτικός διοικητής τεσσάρων επαρχιών της Θεσσαλίας, από τα Φάρσαλα, αλλά και ιερομνήμων, τίτλος που σήμαινε τους αντιπροσώπους της Θεσσαλίας στο αμφικτυονικό συνέδριο των Δελφών. Χρημάτισε επίσης και πρόεδρος του ίδιου συνεδρίου. Αφιέρωσε το σύνταγμα των γλυπτών στο ιερό των Δελφών μεταξύ του 337 και του 332 π.Χ. Πάνω σε ένα επίμηκες βάθρο ήταν στημένοι αρχικά οκτώ ανδριάντες της οικογένειας του αναθέτη, από τους οποίους έχουν σωθεί μόνο έξι, και ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Στο βάθρο υπάρχουν εγχάρακτες επιγραφές με στοιχεία της ταυτότητας του κάθε άνδρα.

Το δεύτερο στην σειρά άγαλμα, συνολικού ύψους 1,97μ. παριστάνει τον Αγία, γιο του Ακνόνιου. Ο Αγίας ήταν αθλητής του παγκρατίου, και για αυτό το λόγο παριστάνεται γυμνός, με το βάρος του σώματος να πέφτει στο δεξί πόδι ενώ το αριστερό προβάλλει ως το πιο άνετο μέλος με μια μικρή κάμψη στο γόνατο. Έχει θεωρηθεί ότι πρόκειται για μαρμάρινο αντίγραφο αντίστοιχου χάλκινου αγάλματος του Αγία, ενυπόγραφου έργου του γλύπτη Λύσιππου, στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας.

O Φιλόσοφος των Δελφών, περ. 270 π.Χ: πρόκειται για το άγαλμα ενός ανώνυμου ηλικιωμένου άνδρα. Το σώμα του είναι τυλιγμένο με ιμάτιο, που αφήνει ακάλυπτο τον δεξιό ώμο και το στήθος. Ο τρόπος ένδυσης και η όλη στάση της μορφής κάνουν τους ειδικούς να πιστεύουν πως το πρόσωπο που παριστάνεται είναι κάποιος φιλόσοφος ή ιερέας του Απόλλωνα. Χαρακτηριστικό έργο της εικονιστικής τέχνης των πρώιμων ελληνιστικών χρόνων.