Αναθηματικό ανάγλυφο στον τύπο του «νεκρόδειπνου». Η τιμώμενη θεότητα ή ο αφηρωισμένος νεκρός δέχεται μισοξαπλωμένος σε κλίνη τις προσφορές και τις τιμές που του απονέμουν η γυναίκα που κάθεται στην άκρη της κλίνης, και ο οινοχόος. Η σκηνή συμπληρώνεται από υπηρέτες, οι οποίοι αντλούν κρασί από κρατήρα. Αριστερά εικονίζονται οι αναθέτες. Βρέθηκε στη Μαριολάτα Φωκίδας (αρχ. Χαράδρα) και χρονολογείται τον 4ο αι. π.Χ.
Επιτύμβια στήλη με αετωματική απόληξη και διακόσμηση ροδάκων από την Άμφισσα. Διακρίνονται τα ονόματα των νεκρών που είχαν χαραχθεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους μετά την αρχική χρήση της στήλης στη μνήμη του νεκρού Ξενοδόκου. Στην ίδια αυτή φάση ανήκαν και οι ανάγλυφοι ρόδακες. Ανάμεσα στα ονόματα των νεκρών διακρίνονται τα γυναικεία ονόματα Δαμόκλεια, Δικαία, Ευβούλα και Καλλινίκα. Χρονολογείται μεταξύ 3ου-1ου αι. π.Χ.
Μαρμάρινο λατρευτικό άγαλμα Κόρης από την αρχαία Καλλίπολη. Το άγαλμα της Κόρης/Περσεφόνης μαζί με το άγαλμα της Δήμητρας, από το οποίο διατηρούνται ελάχιστα σπαράγματα, αποτελούσαν λατρευτικό σύνταγμα στο ομώνυμο τοπικό ιερό τους. Η μορφή φορά λεπτό, ψηλά ζωσμένο χιτώνα που δένεται με κορδόνια γύρω στους ώμους και την πλάτη, και ιμάτιο. Στο σωζόμενο πόδι της μορφής διακρίνονται τα ακροδάχτυλα και ο κόθορνος, άνετο και εύχρηστο υπόδημα, με πολύ χοντρή σόλα, το οποίο φορούσαν τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες κατά την αρχαιότητα. Χρονολογείται το 310-290 π.Χ.
Πήλινο ειδώλιο κουροτρόφου από την Άμφισσα. Το βρέφος (με σκούφο στο κεφάλι) διακρίνεται στην αγκαλιά της τροφού. Το θέμα αυτό συνδέεται με πολλές θεότητες, κυρίως τη Δήμητρα, η οποία ως προστάτιδα της γονιμότητας ταυτίζεται με την καρποφορία της γης και την ευγονία των γυναικών. Η απασχόληση της γυναίκας ως τροφού ήταν μία από τις κύριες κατά την αρχαιότητα. Χρονολογείται τον 3ο αι. π.Χ.
Ζεύγος χρυσών ενωτίων (σκουλαρικιών) από την Άμφισσα. Από δίσκους με περίτεχνους ρόδακες κρέμονται φτερωτοί ερωτιδείς που κρατούν φιάλη και αλάβαστρο. Τα κοσμήματα αυτού του τύπου ήταν πολύ διαδεδομένα στους ελληνιστικούς χρόνους ως «λαλούντα σύμβολα» της θεάς Αφροδίτης. Βρέθηκαν σε γυναικεία ταφή και χρονολογούνται το 2ο αι. π.Χ.
Χρυσά κοσμήματα κόμης (σφηκωτήρες) από την Άμφισσα. Οι σφηκωτήρες (τόσο από χαλκό όσο και από χρυσό) χρησίμευαν για να συγκρατήσουν τους πλοκάμους των μαλλιών και παράλληλα τους διακοσμούσαν με τα περίτεχνα σχήματα και το πολύτιμο υλικό τους. Οι απεικονιζόμενοι είναι αρκετά πρωτότυποι (στο συγκεκριμένο τύπο συνήθως προτιμούνταν ο χαλκός), απηχούν επιρροές από βορειοελλαδικά εργαστήρια και προσφέρουν μία μαρτυρία για τις επαφές της πόλης ήδη από πρώιμες εποχές. Χρονολογούνται στον 8ο αι. π.Χ.
Ερυθρόμορφη λήκυθος από την Άμφισσα. Φέρει παράσταση όρθιας γυναικείας μορφής με τα σύνεργα της υφαντικής. Η υφαντική ήταν δραστηριότητα αποκλειστικά των γυναικών κατά την αρχαιότητα και γινόταν κυρίως στο σπίτι. Μέσα από τις διάφορες μορφές της τέχνης αντλούμε πολλές πληροφορίες για όλα τα επιμέρους στάδια των υφαντικών εργασιών. Χρονολογείται τον 5ο αι. π.Χ.
Πήλινο ειδώλιο «τύπου Ψ» από την Κίρρα. Είναι χειροποίητο και αποκαλείται «τύπου Ψ» λόγω της ομοιότητας του με το αντίστοιχο γράμμα του αλφαβήτου. Φορά κάλυμμα κεφαλής και μακρύ ένδυμα, το οποίο καλύπτει τους σχηματοποιημένους βραχίονες και το στήθος και φέρει διακόσμηση με παράλληλες καστανές πινελιές. Αποδίδει με αφαιρετικό τρόπο γυναικεία μορφή σε στάση προσευχής ή δέησης. Χρονολογείται μεταξύ 14ου-12ου αι. π.Χ.
Φακοειδής σφραγιδόλιθος μυκηναϊκών χρόνων. Φέρει έγγλυφη παράσταση τεσσάρων ελαφιών και προέρχεται από το θολωτό τάφο της Άμφισσας στο λόφο «Άμπλιανός». Οι σφραγιδόλιθοι αποτελούν εξαιρετικά δημιουργήματα της μικροτεχνίας και διακινούνταν πολλές φορές ως δώρα μεταξύ ηγεμόνων και ευγενών. Η κατοχή τους ήταν τεκμήριο ξεχωριστής αίγλης και δύναμης.
Ενώτιο σε μορφή λεοντοκεφαλής. Βρέθηκε σε τάφο στην Άμφισσα και αποτελεί ένα σημαντικό δημιούργημα μικροτεχνίας, διότι συνδυάζει διάφορες μορφές διακόσμησης, όπως την κοκκιδωτή και την εγχάρακτη. Ο συγκεκριμένος τύπος ήταν αρκετά διαδεδομένος στην εποχή του. Χρονολογείται στον 2ο αι. π.Χ
Χρυσοί σφηκωτήρες. Κόσμημα σπειροειδούς διατάξεως. Οι σφηκωτήρες κατασκευάζονταν είτε από χαλκό είτε από χρυσό και εκτός από τη στερέωση των μαλλιών μπορούσαν παράλληλα να τα κοσμούν. Τα συγκεκριμένα χρησιμοποιούνταν για τα μαλλιά και βρέθηκαν σε γυναικεία ταφή στην Άμφισσα. Χρονολογούνται μεταξύ 9ου-8ου αι. π.Χ
Πλαταγή. Ουσιαστικά πρόκειται για πήλινο ειδώλιο περιστεριού. Τα ζωόμορφα ειδώλια συχνά προορίζονταν ως παιδικά παιγνίδια και συχνότερα συνόδευαν μικρά παιδιά σε τάφους. Το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται «πλαταγή» (κουδουνίστρα), διότι στο κενό εσωτερικό του υπήρχαν σβώλοι, με αποτέλεσμα να παράγεται ήχος. Βρέθηκε σε παιδική ταφή στην Άμφισσα και χρονολογείται μεταξύ 5ου-4ου αι. π.Χ.
Κειμήλιος λίθος (καμέο) με παράσταση κεφαλής Διονύσου από οικία της Άμφισσας. Στον ίδιο χώρο, όπου βρέθηκε το καμέο, κάποιοι τοίχοι είχαν ζωγραφικό διάκοσμο και βρέθηκαν επίσης αντικείμενα, τα οποία συνδέονταν με τη διαβίωση των κατοίκων τους, όπως αγγεία συμποσίου και υφαντικά βαρίδια. Αυτά τα στοιχεία υποδεικνύουν ότι στη συγκεκριμένη οικία θα κατοικούσε κάποια εύπορη οικογένεια. Χρονολογείται στον 1ο αι. π.Χ./1ο αι. μ.Χ.
Κεφάλι γυναικείου ειδωλίου με κνιδία κόμμωση από την Άμφισσα. Η κόμμωση του λατρευτικού αγάλματος της Αφροδίτης Κνιδίας του Πραξιτέλη κατέστη τόσο δημοφιλής, ώστε μεταφέρθηκε και στην μικροτεχνία, ενώ παράλληλα ονομάτισε και τον τρόπο πλεξίματος των μαλλιών. Εξ άλλου ήδη κατά τους ελληνιστικούς χρόνους οι κοροπλάστες εμπνέονταν συχνά από θέματα της μνημειακής γλυπτικής. Χρονολογείται μεταξύ 3ου-2ου αι. π.Χ.
Η δήλωση καταρτίστηκε από τη ΔΗΔ κατόπιν σάρωσης της ιστοσελίδας με το διαγνωστικό εργαλείο WAVE (Website Accessibility Evaluation Tool)
Ψηφιακοί Δελφοί © 2020. | Πολιτική Απορρήτου | Όροι Χρήσης | Πολιτική Cookies | Γλωσσάρι |
Ολα τα δικαιώματα διατηρούνται.
Σχεδίαση & Ανάπτυξη 
