Κέντρο της δελφικής λατρείας και της διαδικασίας της χρησμοδοσίας αποτελούσε ο ναός του θεού Απόλλωνα. Σύμφωνα με μια παράδοση, στο ίδιο μέρος είχαν ανεγερθεί διαδοχικά έξι ναοί: ο πρώτος από κλαδιά δάφνης, ο δεύτερος από κερί και φτερά μελισσών, ο τρίτος από χαλκό και ο τέταρτος από πωρόλιθο. Ο πώρινος αυτός ναός καταστράφηκε κατά τον 6ο αι. π.Χ. από πυρκαγιά.
Τις εργασίες για την κατασκευή του νέου ναού ανέλαβαν οι Αλκμεωνίδες, οικογένεια Αθηναίων ευγενών, που είχαν εξορισθεί από την πόλη τους και επιθυμούσαν διακαώς να επιστρέψουν. Για τον λόγο αυτό, έφτιαξαν έναν ναό πολυτελέστερο από τη «σύμβασή» τους, με τη μία πρόσοψη από παριανό μάρμαρο, και επέλεξαν να απεικονίσουν θέματα που προέβαλαν την πόλη της Αθήνας.
Έτσι, στο ανατολικό αέτωμα εικονίζεται ο ερχομός του Απόλλωνα από την Αθήνα στους Δελφούς: στο κέντρο, το τέθριππο άρμα του θεού, πλαισιώνεται από νεαρούς άνδρες (κούρους) και κόρες. Στα δύο άκρα εικονίζεται το παλαιικό θέμα του λιονταριού που κατασπαράζει ένα ήρεμο ζώο. Στο δυτικό αέτωμα του ναού εικονίζεται σκηνή από τη Γιγαντομαχία, τη μάχη των ολύμπιων θεών εναντίον των Γιγάντων. Σώζονται δύο άλογα από το άγαλμα του Δία, μία ανδρική μορφή (ίσως ο Διόνυσος) και η Αθηνά με την αιγίδα, που κινείται ορμητικά έναντι ενός πεσμένου Γίγαντα, πιθανώς του Εγκέλαδου. Στη στέγη του ναού έστεκαν ως ακρωτήρια μαρμάρινες φτερωτές Νίκες.
Περίπου ενάμιση αιώνα μετά την ολοκλήρωσή του, ο αρχαϊκός ναός του Απόλλωνα κατέρρευσε από το πέσιμο των βράχων που ακολούθησε τον μεγάλο σεισμό του 373 π.Χ. Για τα αετώματα του νέου, έκτου πλέον, ναού επελέγησαν διαφορετικά θέματα: στο ανατολικό αέτωμα, παριστάνεται ο Απόλλωνας ως κύριος του μαντείου, να κάθεται πάνω σε τρίποδα και να κρατάει κλαδί δάφνης και φιάλη. Πλαισιώνεται από τη μητέρα του, Λητώ, και την αδελφή του, Άρτεμη. Την παράσταση συμπληρώνουν οι Μούσες, άλλες όρθιες και άλλες καθιστές, σε ένα τοπίο με βράχους, συνδέοντας με τον τρόπο αυτό τον θεό με τον κόσμο των τεχνών και του πνεύματος. Στο δυτικό αέτωμα εικονίζεται ο Διόνυσος ανάμεσα στις μαινάδες. Ο θεός φέρει στο μέτωπο τη χαρακτηριστική ταινία (μίτρα) των μυημένων στη λατρεία του, κρατά όμως και τη λύρα του Απόλλωνα. Με τον τρόπο αυτό, συμβολίζεται η παραχώρηση του δελφικού ιερού κατά τους τρεις χειμερινούς μήνες από τον Απόλλωνα στον Διόνυσο.
